U vraagt zich natuurlijk af hoe de daken er op het dak van de wereld uitzien.
Welnu, wat denkt u van uitermate roestig en voorzien van golfplaten?
Hier en daar is nog wat in aanbouw, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de bouwwerken er hier in de regel niet al te lang over doen om er oud en versleten uit te gaan zien.
Beauty is echter in the eye of the beholder. Kijk eens naar dit wonderlijke lijnenspel; een Stealth F-117 Nighthawk compositie van golfplaten. 
Een lekker stel dat elkaar nagenoeg nimmer de ogen groen of rood timmert. Om misverstanden en dientengevolge boze brieven van moeders te voorkomen; het betreffen hier rood-groene 3D brillen. We moesten ze dragen tijdens een romantische c.q. hemeltergende bioscoop voorstelling van de kaskraker Gnomeo and Juliet.
Hoe deze foto hier is terechtgekomen is ons een raadsel. Het is in ieder geval geen weergave van Ed in zijn dagelijkse leven, leidzaam gevangen in Shu's web.
Enfin, het heugelijke feit moest gevierd worden en na twee weken Pariaman, waar alleen rijst in al zijn gedaanten wordt geserveerd, leek het logo van The Pizza Hut een teken uit de hemel.
U denkt Ed in emotionele toestand aan te treffen. Het is echter waarschijnlijk niet de emotie die u denkt. De handen in het haar zijn een uiting van wanhoop en hartstochtelijke frustratie.
Heeft u ooit al eens een pizza gegeten bij The Pizza Hut? Tafeltennis batjes formaat achten ze groot genoeg voor 1-2 personen. Daarbij is het als vegetariër geen pretje als je, ondanks de uitdrukkelijke bestelling, onverhoopt toch kip in de Crown Crust verwerkt vindt.
De optocht van trommelende kids was dan wel weer een leuke geste van de stad Bukit Tinggi - al was het deuntje voor sommigen ietwat slaapverwekkend.
Hele mooie meiden vlagden dat het een hartelijke lieve lust was.
Over de kleur van die vlaggen was overigens goed nagedacht. Het geel van een oneindigende zon die ons tijdens onze reis vergezelt, gecombineerd met het turkoois van de door ons zo geliefde oceaan. Spot on!
Bij het zien wegrijden van deze ballonnenverkoper van het strand van Pariaman, zou je in een snelle wenk misschien kunnen denken dat er groene ballonnen aan de boom hangen. 
Het zijn echter de Jackfruits. Heerlijke groenten voor in een West Sumatraans ontbijt: Lontong Cubada.
In grote getale komen de jongens en meisjes op hun brommers naar het strand om tergend langzaam heen en weer te rijden over de krakkemikkerige boulevard; zoals Will Smith, alias The Fresh Prince ooit zong: “Two miles an hour, so everybody sees you”. 
In een Islamitische samenleving als Pariaman is het erg lastig om de andere sexe te ontmoeten, dus de ondergaande zon biedt een welkome gelegenheid. 
Niet dat ze elkaar zullen aanspreken, dat gaat natuurlijk te ver. Maar de steelse blikken spreken boekdelen. 
En geef ze eens ongelijk.
Een keurig laken op twee vloerkleden diende de eerste nacht als bed. De vloer waarop we liggen is er één uit de koloniale tijd met vele houtwormen als bewoners. Op sommige plekken is het hout zó poreus dat, als je niet uitkijkt, je voet bijna door het plafond van het onder onze kamer gelegen klaslokaal steekt. 
Vanaf de tweede nacht slapen we enorm comfortabel op een tweepersoonsmatras. Zoals op de foto te zien, hebben we een heerlijke lichte kamer. 
De bovenverdieping, compleet met een Aziatisch hurktoilet en een waterbak om je met een emmertje te wassen, delen we met de vriendelijke chauffeur van de school en zijn vrouw die zich als een stille schim over de verdieping beweegt. 
We hoeven slechts de trap af te dalen om in een van de klaslokalen te belanden. Het toppunt van dicht bij je werk wonen. 
Enig nadeel van deze slaapplek is dat de kamer zich dag en nacht laat vullen met de geurige mengeling van kippenbloed, rottende visingewanden en durian. De ingang van de markt grenst namelijk aan die van de school. 
Deze dame begeeft zich naar de poelier en rechts boven op de achtergrond zie je onze slaapkamerramen. 
De poelier en zijn vrouw. Hun dierbaarste bezittingen zijn hun rubberen kaplaarzen, want het bloed en de ingewanden reiken tot aan de enkels. 
Iedere nacht worden nieuwe kippen luid kakelend aangeleverd. 
Een sneetje in de hals en onze poelier laat zijn kippen vliegen. 
Het zal hun laatste vlucht zijn. De kippen worden van een afstand in de als massagraf dienstdoende rode bak gebaskedbald, waarna ze met hun vleugels hun laatste stuiptrekkingen roffelen. Dergelijke bakken worden door heel Azië gebruikt als koelboxen. Hun aanblik zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn. 
Iedere keer dat we de markt over moeten, trotseren we dit bloedbad. Met hoog opgetrokken broeken, op beslipperde tenen zoeken wij onze weg richting het volgende zich opwerpende obstakel.
De visafdeling van de markt. Als je al niet onderuit gaat van de ondraaglijke stank, dan is het wel door de onneembare gladheid van de ijzelbaan van visschubben die het gangpad hebben overgenomen.
De twee jongste dochters van Evi namelijk Rara (links)en Riri (rechts) samen met hun nichtje Nita (midden). 
Water, pinda’s, kroepoek en andere versnaperingen worden meegenomen om ze vervolgens op de mat op te snoepen. Hier poseert Evi met Daus, de laatst overgebleven Engelse onderwijzer van de school na het overlijden van het schoolhoofd en nu medeverantwoordelijk voor de ontwikkeling van de school. 
Daus heeft zelfs zijn studie Engels tijdelijk opgegeven omwille van de ontwikkeling van ACE; voor hem een sprong in het diepe. 
Ook vadert hij over de kinderen van Evi.
Bibberend van het koude water toch een lieve lach voor de foto. 
Vele kilometers hebben we rondtoerend in de auto doorgebracht. De wegen waren niet altijd even goed begaanbaar, mede door eerdere aardverschuivingen. Een mooie foto van het uitzicht over het geboortedorp van Daus.
Riri’s kapsel en gezichtje doet ons denken aan kleine Shu, toen zij nog op de kleuterschool zat; precíes hetzelfde.
Eerst was de kleuterschool gevestigd in het gebouw naast de Engelse school. Wegens ruimtegebrek zijn ze verhuisd naar een grotere lokatie en is de oude omgetoverd tot koraanschool. 
Trek je schoenen maar uit, dan gaan we met Evi de nieuwe lokatie bekijken. 
Hello class, how are you doing? I’m fine teacher, and you? 
Er werd kort lesgegeven aan de mini Indo’s: buitenlanders hebben grote neuzen, en hun lange lijf is vaak wit. 
Sommigen van de in uniform met stropdas gestoken kids waren erg nieuwsgierig. 
Terwijl anderen eerst dankbaar gebruik maakten van de rug van hun vriendinnetje om achter weg te kruipen. 
Dit was de leukste van de zes klasjes. Let vooral op het kapsel van het jongetje middenin het groepje. Dat wordt vast en zeker een hartenbreker.
Bij het afscheid geven de kinderen guru Shu een handdruk en brengen haar hand als teken van respect naar hun voorhoofd.
Het nieuws dat er twee buitenlanders voor de klas staan ging als een lopend vuurtje door de wijde omgeving van Pariaman. Het resultaat was druk bezochte lessen. Zo hebben we zelfs een middag voor een klas van meer dan honderd studenten gestaan.
De leeftijd van de studenten varieërt tussen de acht en twintig jaar. Klassikaal worden woorden en zinnen opgedreund en wie niet goed genoeg meekomt met de rest van de klas, moet voor straf op de stoel gaan staan.
Nieuwe woorden in het Engels worden overgeschreven van het bord. In deze les werden verschillende beroepen in het Engels geleerd.
Is het niet grappig te zien hoe gedisciplineerd deze jongen alles zomaar van het bord overschrijft? Zou hij over een maand nog weten wie of wat toch ook al weer “Rutte” is?
