Mik en Max

Gisteren was het 25 dagen geleden dat we weer op het vliegtuig stapten om onze reis, na een kort intermezzo in Nederland, in den Oost voort te zetten. Dat is een mooi moment om in retrospectief de gastvrijheid van twee grootheden - Mik en Max - nogmaals te onderstrepen.Hier balanceert acrobaat Max op de linker heup van Ed. Het is de zoon van Harro en Marjolein. Max stemde in met ons verblijf in zijn huis in Hoofddorp terwijl hij met pa en ma in Spanje vakantie vierde.
Deze kerel herkent u wellicht van een eerder blog. Het is Mik, zoon van Jeroen en Alex. Ook hij stelde zijn casa aan het Stadionplein in Amsterdam voor ons open terwijl hij zich door zijn pa en moe liet fêteren tijdens hun verblijf op Ibiza.
Als schamele blijk van dank voor het geboden onderdak hebben wij de mannen bij thuiskomst van hun vakanties Ed's beruchte Gado Gado voorgeschoteld.
Loopt u het water bij het zien van dit kleurrijke maal al in de mond?
Het was meer dan genoeglijk om met de heren te dineren. De enige bezoedeling op de feestvreugde was het gevecht op leven en dood tussen Ed en Shu om de laatste kroepoeken. Met andere woorden: moiboi's Mik en Max zijn masterlijk!

'Hot' in Hangzhou

De Chinees heeft van nature een aangeboren heliofobie (red: lichtschuwheid, zonnevrees). Wellicht dat onze Shu daarom zo treurig keek, want het was vandaag onbewolkt en 36° Celsius 'hot' in Hangzhou. Maar dat schijnt niet hot genoeg te zijn.Weet u wat pas écht hot is in Hangzhou?
Handen-, schouders- en armenbedekkende accessoires zoals deze ovenhandschoenen, schouderdekje en losse mouwen.
Het achterstevoren dragen van de dagelijkse kledingstukken is ook helemaal een hit(te).
Of de reguliere hoofddeksels zo ver mogelijk óver het gezicht trekken met het liefst nog een hand- of zakdoekje ervoor.
Aan de grijns te zien zullen we Shu wellicht in de nabije toekomst zo op haar elektrische fiets zien rondtuffen: reflecterende zonneklep tot aan de ademsappel, ovenwanten en een alles bedekkend-factor-50-lichaamsvest; helemaal hot in de hitte van Hangzhou.

Rondje Hangzhou

De hoofdstad van de provincie Zhejiang is Hangzhou. De stad telt 8,7 miljoen inwoners en sinds gisteren kunnen daar tijdelijk twee koppen - de onze - bij worden opgeteld.

Hangzhou staat onder andere bekend om haar Longjing thee, de zijde en het legendarische Xi Hu (red: 'West Meer'). In China zijn er in totaal zesendertig meren genaamd Xi Hu; allen vernoemd naar dit exemplaar in Hangzhou. Dit meer, dat haar oorsprong kent in de achtste eeuw, is door de eeuwen heen de inspiratiebron geweest voor dichters, schilders en tuinarchitecten vanwege haar natuurlijke schoonheid en historische relikwieën.

Xi Hu heeft een omtrek van ongeveer tien kilometer en is voorzien van netjes aangelegde voet- en fietspaden onder mooie bomenrijen. 'Eh Ed, het meer is de andere kant hoor'
Iedere avond kunnen de mensen zittend van de zonsondergang genieten. Dit dametje wacht echter ongedurig op het volgende evenement, waar de stoelen feitelijk voor zijn klaargezet.

Een prachtig fonteinspectakel begeleid door muziek van onder andere Tina Turner en Andreas Borcelli.

Aan de noordoost oever van Xi Wu bevinden zich deze prachtige waterlelies.

Er zijn veel a-typisch Chinese dingen te ontdekken in Hangzhou, zoals deze gracht met de omliggende bebouwing. Om zo veel mogelijk van al dat moois te zien, besloten we vandaag de fiets te pakken.
Een dame die zich met paraplu beschermt tegen de zon - daarover in een later blog meer - loopt langs de Chinese versie van het witte fietsenplan. Met een speciale vervoerspas bemachtig je hier voor bijna niks een knalrode bolide.

Voor sommigen is de Harley Trapzon aan de kleine kant, maar dat mandje maakt het geheel vet cool. Zo deed Ed, Born to be wild fluitend, vandaag een rondje Xi Hu.

Rappe voor(ui)tgang

Wij mekkeren al jaren over de Noord-Zuid lijn in Amsterdam. We doen er 20 jaar over om die rotte lijn aan te leggen. China doet dat anders. In 2007 is het nieuwe traject van de hoge snelheidstrein in dienst genomen. Met 8.000 kilometer rails is het nu het grootste hoge snelheidsnetwerk ter wereld. Men heeft zich tot doel gesteld om in 2015 het netwerk uit te breiden tot 16.000 kilometer. Dat is 8.000 kilometer rails bijbouwen in drie jaar. Zet dat eens tegenover de 9,7 kilometer van de Noordzuid lijn.

Ze stampen hier hightech stations uit de grond alsof het niets is.
Met heerlijke airco wachtlokalen waar je op je keyboard of MacBook kan pingelen.
Ouderwetsch Pacmannen bijboorbeeld.
Daarbij rijden de treinen netjes op tijd. Goed, die van ons had vijf minuten vertraging. Maar op een traject van 1.154 kilometer - van Xiamen naar Shanghai - vinden wij dat te verwaarlozen.
Alles blinkt van versheid, is gloednieuw, is vervaardigd van Chinees marmer of RVS en ruikt zelfs nog fris. De in het nieuw gestoken perronwachters fluiten je keurig achter de witte lijn als de trein het station binnen komt rijden.

Terwijl de lieftallige treinhostesses je koffie schenken, doorklieven we met flitsende vaart - de treinen bereiken een topsnelheid van 250 kilometer per uur - het Chinese landschap.
Een beetje geluidswal ziet er zo uit bij 249 km per uur.
Een panoramafoto van een tunnel van 300 meter bij 247 km per uur.
Er is echter een keerzijde aan de versnelde vooruitgang. Er wordt door hoge druk, corruptie en menselijke fouten soms té snel gebouwd met té weinig gedegen engineering en met kwalitatief inferieure materialen. Met als gevolg: instortende bruggen en gebouwen, ontploffingen in mijnen en andere vreselijke ongelukken. Dat hebben we in Nederland dan weer iets beter onder de knie. Hierboven een foto van een stilstaande trein bij 250 km per uur. Afgelopen vrijdag klapte een trein die in volle vaart was, op een stilstaand exemplaar. Gevolg: een verschrikkelijk treinongeluk. De officiële Chinese cijfers: 40 doden en 113 gewonden. Wij zijn gisteren met eenzelfde trein over hetzelfde traject langs de ongeluksplek gereden. Dat doet een mens zijn lotsbeschikking overdenken.

Dag twee, poging twee

Vandaag hebben we Taimu Shan opnieuw beklommen in de hoop iets meer van het uitzicht te kunnen genieten.
Héél even trok het dikke pak mist op en konden we over het meer kijken met zelfs op de achtergrond de zee.

Tóch heeft die mist wel wat; een beetje zo'n spannend Harry Potter effect.

Of misschien wel het mysterieuse The Lord of the Rings gevoel.

Op de top van Taimu Shan's 'Sleeping Beauty Rock' stond sprookjesprinses Shu weg te waaien in de mist.

De route van vandaag was duidelijk van een ander kaliber dan die van gisteren.

Via vele grotten moesten we ons een weg banen naar de verschillende toppen.

De honderden traptreden vereisen een goede conditie en uithoudingsvermogen.

Maar de vele nauwe en lage spelonken vereisen ook de nodige slimmigheid.

Alsmede souplesse (lees: inhouden van de bolle buik).

En een redelijke mate van oplossings-gericht handelen. Al met al was deze dag voor Ed een soort re-birthing ervaring.

Taimu Shan

Hoe gaat dat spreekwoord? Als de berg niet naar Mohammed komt, dan komen wij wel naar Taimu Shan. Anyway, we zijn momenteel bij Grootmoeder's berg, want dat is zo ongeveer de vertaling van Taimu Shan. De legende wil dat Taimu Shan is vernoemd naar een oude dame die in een heel ver verleden, tijdens de regeringsperiode van oer-keizer Yao, orchideeën kweekte op de weelderige flanken van deze berg in het Noordoosten van de provincie Fujian. Ed verwacht er veel van, dat is duidelijk. Hij heeft zijn feesttenue van roze hemd en matching schoenveters aangetrokken voor een paar fikse bergwandelingen. Hij moest nog even een moment van ontspanning inbouwen - met wat rustgevende hardcore gabber house op zijn iPod - alvorens we inchecken in ons plaatselijke gasthuis.
Ja, was het maar waar. Helaas is dit pittoresk gelegen optrekje niet ons onderkomen. Wij hokken in een niks-aan-de-hand-hotel en kijken uit over de verlaten parkeerplaats van het Taimu Shan Scenic Park.
Je moet hier prachtige uitzichten hebben: adembenemende vergezichten vanaf de berg die aan twee kanten wordt omsloten door een oneindige zee.
Bizarre rotsblokken, rolstenen en elegant erekte rotsformaties zover het oog reikt.
Voorwaarde voor kalender-waardige foto's van je hike door de bergen is echter wel dat het helder weer is. Mist levert ook leuke plaatjes, maar waar zei je nou dat die zee was?

Gulang Yu

Voor de kust van Xiamen ligt het eilandje Gulang Yu; de thuisbasis van ongeveer 20.000 mensen. Via een veerpond maken dagelijks vele duizenden, voornamelijk Chinese toeristen de oversteek naar dit eiland dat bekend staat om haar mooie stranden en gevarieerde architectuur.

Het verlies van de Chinezen in de Eerste Opiumoorlog en het Verdrag van Nanking in 1842, heeft er toe geleid dat uiteindelijk dertien landen - waaronder Groot Brittanië, Frankrijk en Japan - zich hebben gevestigd op Gulang Yu. Door de buitenlandse aanwezigheid is er veel Victoriaanse architectuur terug te vinden op het eiland.
Weg van de drukke plekken van het eiland, vind je dit soort stille verlaten steegjes met prachtige oude herenhuizen en binnentuinen.
Terug in het rumoer op de stranden van het eiland tref je typisch Chinees toerisme: tot je knieën in de branding, schuilend voor de zon onder je paraplu, in een lange rij lotgenoten naar de zee gaan staan kijken.
Hela, wat nu?! Worden hier de voorbereidingen getroffen voor een visiteerpatrouille, danwel wordt er hier weldra een muurtje gewit, of gaat Shu benzine tanken op dit auto-vrije eiland?
Neen, niets van dit alles. Je krijgt hier in Yi Su Coffee House - één van de vele knusse meisjesachtige koffietentjes die het eiland rijk is - handschoenen bij je sandwich om je poezelige tengels niet te bevuilen.

Nan Pu Tuo tempel

Eén van Xiamen's tourist-hotsspots is de beroemde Nan Pu Tuo tempel. De aan de godin Guanyin gewijde tempel staat bekend om zijn prachtige architectuur en geweldige ligging aan de kust - met dito uitzichten over zee - op een heuvel met enorme rotspartijen en temidden van eeuwenoude pijnbomen.
De hoofdingang van de tempel, met links in beeld een houten knielbank voor bedevaartsgangers en rechts in beeld een stel dames dat door het beeld loopt.
Haal je klauwen eens uit je zakken als je voor deze bedevaartsplek, de tempel met een duizend-armige Guanyin, op de foto gezet wordt.
Tijdens een wandeling over het tempelterrein stuitten we op een soort begraafplaats voor oude en kapotte Boeddhabeelden. We zagen zoiets al eerder in Thailand, maar toen betrof het een speciaal 'afvalpunt' voor de karakteristieke Thaise huistempeltjes.
Temidden van honderden beelden van heiligen met strosnorren en -baarden staat een beeltenis van Guanyin met geamputeerde hand.
Deze plek was echt iets voor Ed met zijn ontembare liefde voor kitscherige relikwieën en Boeddhabeeldjes.