Voorschot op het paasontbijt

De Chardonnay en de súper rood gebakken Sirloin Steak tijdens Ed's verjaardag smaakten werkelijk verrukkelijk, het verjaardagsgebak was overheerlijk en de Dim Sum met Randy en Marjolein was zalig. Maar na een lange tijd van reizen door Azië, gaat er niets boven een heerlijke verse broodmaaltijd.

Zo gingen we vandaag met de metro en trein naar Breadtalk en de Carrefour om een ouderwets supermarktmandje tot aan de nok te vullen met allerlei lekkers. Goudse kaas, cherry tomaatjes, tonijnsalade, avocado, alfalfa, gedroogde mango's, sinaasappel, yoghurtdrank en verse zonnepitbroodjes en stokbroden.

Vervolgens hebben we een lekker comfortabel bankje opgezocht en alles uitgestald: klaar voor het Paasontbijt.

Voorbereidingen voor China

We zijn momenteel al een week in Kuala Lumpur. We moesten hier een visum aanvragen voor China en wat punten van de To-Do lijst aflopen. Alles in voorbereiding op onze trip naar China. We ontmoetten hier ook Randy en Marjolein weer. Randy, oud collega van Ed, en zijn meissie zagen we eerder al op Koh Tao, en ze bleken ook in KL te zijn voor een Chinees visum.

Ter voorbereiding van hun Chinese avonturen hebben we Randy en Marjolein mogen trakteren op hun eerste officiele Dim Sum ervaring. De Chinese lunch.
De obers en oberinnen komen met hun karretjes aan tafel hun waar aanprijzen. Marjolein lijkt wat sceptisch te kijken naar deze Babi Pangang, maar ze verzekerde ons dat ze heeft genoten.
Stoombakjes met heerlijkheden op tafel, theekopjes volgeschonken en eetstokjes in de aanslag. Die Chinezen zijn niet gek.

Wanitas only

Het engelengeduld van de reiziger wordt op meerdere manieren op de proef gesteld. Zo stond Ed niet lang geleden na een avondje shoppen op een Komuter treinstation in Kuala Lumpur te wachten op het late boemeltje naar KL Sentral.

Al snel kwam er een dame achter Ed staan die hem zeer dwingend op zijn nietsvermoedende schouder tikte.
"M'neer, ken u niet leze? Deze sectie van dit perron is niet bestemd voor uw grote platvoeten, het is speciaal gereserveerd voor ladies only".
"Nee, u hoeft niet te proberen zwierig met uw heupen te zwaaien gelijke een ware lady om toch een plaatsje in dit dames-treinstel te veroveren. Daar trappen wij natuurlijk niet in."
Binnen in het desbetreffende treinstel, wordt nog eens nadrukkelijk met vignetten afgebeeld dat alléén vrouwen of vrouwen met kinderen hier plaats mogen nemen.

Maar ondanks alle stikkers, vignetten en borden, waren er tóch nog twee mannen die zich in het dames-treinstel bevonden. Wat de ware reden voor de heren is geweest, zullen we nooit weten, slechts vermoeden.

Restte Ed niets dan zijn lijf te verplaatsen naar de achterkant van de trein, alwaar de stinkende mannen zich ophopen in hun voor-iedereen-toegankelijk-coupé.

Hieperdepiep

Er was er een jarig hoera, hoera, dat kon je wel zien, dat was Ed! Net zo als vroeger mocht Ed uitkiezen wat we de heugelijke 18e april - maar liefst zijn achtendertigste verjaardag - aten.

In een, tot food court omgebouwde feestelijke zolderverdieping van een Kuala Lumpuriaanse shopping mall moest het onderste uit de kan/snoepzak gehaald worden van het recht tot vrije voedsel- en taartjeskeuze van de jarige.
Nadat hij zijn eigen chocolate chip cookie op had begon hij onverwijld aan de mango slice van uw fotografe.
Ja, u ziet het goed. Op de tafel staat óók nog een cheesecake taartje te wachten op meneer de koekepeer.
Hoe dan ook, het was een mooie en vooral lekkere dag, afgesloten met een diner voor twee met Chardonnay bij de immer romantische authentieke uitspanning 'Outback Steakhouse'.

Wodan

Nog regelmatig denken wij aan onze lieve poes Poopsie op Koh Tao. Zou ze de zware regenbuien met de landverschuivingen te slim af zijn geweest?

Zou ze nog steeds zo zorgeloos snurken en zich helemaal nergens druk over maken? Tegenwoordig worden wij iedere ochtend wakker met een ietwat kortharigere crèmekleurige viervoeter voor onze deur. Hij heeft zich één van de stoelen op het balkon van onze bungalow toegeëigend en heeft deze ingericht tot hondenmand. Ook nadat wij ons hebben gedoucht en zijn aangekleed, ligt hij nog heerlijk ongestoord door te ronken. Pas als we aanstalten maken voor het ontbijt, springt hij ineens klaar wakker uit zijn mand om ons te volgen naar het restaurant van het Muaro Beach resort. Maar, eerlijk is eerlijk, hij is niet alleen uit op onze omeletten of banana pancakes. Hij geleidt ons iedere keer trouw naar al onze bestemmingen in het dorp. Daarbij loodst hij ons langs horden pesterige schooljongens. En hij zorgt er voor dat we netjes aan de kant van de weg lopen. Shu heeft hem Wodan gedoopt.

Huh?! Dat is toch...

Een beetje gedachtenloos zaten we van de week door een oud magazine te bladeren dat in een kastje lag van het restaurant van ons guesthouse. Het magazine had geen kaft meer maar kwam ons wel bekend voor. In 2008 hadden we hem al eens gelezen: National Geographic Traveler Magazine.

Maar nu vielen onze ogen vooral op de reclame van het ons zeer bekende duikmagazine: Duiken.

En wat schetste onze verbazing? Het is onze Yvonne op de foto’s! Wat grappig dat we in 2008 Yvonne nog helemaal niet kenden en dat we haar nu midden op Sumatra in dit magazine tegen komen!

Danau Maninjau

We worden niet graag betiteld als luie brommertuffers. Daarom hebben we vandaag een stevige wandeling gemaakt naar de lokale waterval. Het was net een sprookje van de gebroeders Grimm.

Op Pulau Weh zagen wij een bosnimf in de poel van de waterval dartelen. Hier bij Danau Maninjau zijn de bosbewoners wat kuiser: ze baden met de kleren aan.

Net toen deze foto werd gemaakt lazerde Paulus de Indische boskabouter head first uit zijn schuilplek, hoog in een jungleboom. Wellicht was er sprake van Sumatraanse paddenstoeltjes, wie zal het ons lezertjes zeggen?

Eucalypta in een spotlight.

Na een dergelijke inspanning verdient men een rustmoment. Wat een toeval, over Maninjau werd Ed ooit verteld dat ze er de mooiste zonsondergangen beleven. Welnu, wat maakt een zonsondergang nog mooier dan deze?

Juist, wanneer hij wordt bezien vanaf het balkon van onze bungalow.

44 Bochten

Een zeer voor de hand liggende bestemming na Bukit Tinggi is het vulkaanmeer Danau Maninjau. Vanaf de kraterrand gaat er een slingerweg helemaal naar beneden tot aan de weg rondom het meer.

De slingerweg bestaat uit vierenveertig haarspeldbochten. Iedere bocht wordt gemarkeerd met het nummer van de bocht.

Het is helaas een weg waar velen gebruik van maken.

De fotograaf moest vanwege het drukke verkeer zich in heel wat meer dan vierenveertig bochten wringen om het geijkte fotosouvenir te schieten.

Eindelijk is de foto gelukt. Het was een kwestie van snel oversteken.

Bij menige bocht is het meer prachtig te zien, in dit geval tussen bocht zestien en zeventien.

Lekker Indonesisch. Rijstvelden, vulkaan, palmbomen en kopi susu drinkende mannen in een warung kopi.

Rondje Bukit Tinggi

Uiteraard konden we Bukit Tinggi niet verlaten voordat we een rondje op de brommer hadden gereden. Voor IDR 65.000 (nog geen € 5,50) kregen we een mooi groen brommertje mee.

Shu, hier vermomd als een echte Kamikaze-piloot, had er zin in. Zo veel zin zelfs, dat ze ongeduldig Ed maande tot spoed bij het nemen van een prachtige foto van een indrukwekkend landschap.

Dit was dus de fotografische bedoeling. Enfin, scheuren maar weer. Lekker samen rondcrossen door de gifgroene Taman Panorama vallei.

Aangekomen in het 'Schoonhoven' van Sumatra, Koto Gadang, een bekend zilverstadje, bleken de straten totaal verlaten te zijn. Het leek wel een spookstad uit een avonturenboek met de dreigende zware donkere wolken.

Gelukkig bereikten we nog vóór de bui Fort de Kock op de heuvel in het centrum van Bukit Tinggi.

Ooit heersden hier in West Sumatra de Hollanders en in het bijzonder Baron Hendrik Merkus de Kock.

Dit is hem. Laat Ed nou zijn achter achter achter achter kleindochter kennen; de lieftallige Jojo. Helaas is er van de Baron’s fort weinig meer over.