Hello Kei

29 december jongstleden vertrokken we naar de Kei-eilanden. Vanaf het vliegveld in Langgur, een plaats op het eiland Kei Kecil, moesten we een kwartiertje achterop bij een ojek [red: brommertaxi]. We hadden onze zinnen gezet op een verblijf bij Savana Cottage vanwege de schitterende locatie en hoopten dat er nog een hutje vrij was.

De eigenaar van de vier houten hutjes, een Molukker met de naam 'Gerson', was in eerste instantie in het geheel niet blij met onze komst.Hij had zich namelijk verheugd op een korte vakantie en stond op het punt rond oud en nieuw ‘de tent’ een paar dagen te sluiten om zelf lekker in een hangmat te gaan liggen knorren.Met de wetenschap dat er verder geen andere verblijfplaats is in de directe omgeving, kon hij ons niet wegsturen en mochten we dan tóch een hutje betrekken.Over de locatie is niets teveel gezegd met dit uitzicht vanaf onze veranda: handdoeken en stinkschoenen.Maar het meest bijzondere aan deze plek is dat de zee twee keer per dag zich zó ver terugtrekt tijdens eb, dat je bijna een kilometer ver kunt ‘wadlopen’. De kleur van de zeebodem is ook nog eens zó wit dat de opgedroogde zee zich als een sneeuwlandschap voor je uitstrekt.Over dit bijzondere landschap kun je vervolgens naar de ver weg gelegen rotswanden lopen om hele oude wandschilderingen te bestuderen.Je moet wel op de juiste hoogte zoeken en heel goed kijken.

Om vervolgens op tijd weer richting vaste wal te gaan als je tenminste met droge enkels thuis wilt komen.
Na een week bij Gerson was hij helemaal bijgedraaid: hij vond het geen probleem dat hij zijn vakantie heeft moeten opgeven voor die fijne gasten Shu en Ed. Hond Narco was het daar mee eens.