Shuba stamp

Als u vandaag uit wandelen was gegaan door Kolkata, dan had u een opmerkelijk tafereel gade kunnen slaan.Met een betrapte blos op haar gezicht komt onze Shu een zeer pikant uitziend winkeltje uitgesneakt. Wat is hier loos?
Verwonderd gaat er door u heen: 'Wat zou er in die tas met wonderen zitten? Wat is hier in hemelsnaam gaande?'
Onderzoekend kijkt u snel rond naar een aanwijzing en u vindt het vreemde naambord van de winkel en u denkt bij uzelf: 'Presto, personalised wonders?'
Na enig aandringen komt Shu's aap uit de mouw; ze tovert een doosje uit haar tas met daarin een stempel.
Het blijkt een speciale Shuba Diving stempel. Het eerste ontwerp was van oud-duikstudente Xiao Dong - zij van die teentekening - en Ed heeft hem verder digitaal uitontwikkeld.
Chinese studenten zijn gek op stempels in hun logboeken en vanaf nu kan Shu ook letterlijk overal haar stempel op drukken. Ze startte vandaag gelijk haar urban guerrilla advertising campaign op de aanplakbiljetten in de stad.
En dit gaat u nog heel vaak en heel veel zien, op elk onbeschreven stukje papier. De website shubadiving.com moet nog worden gebouwd, maar dat is van later zorg; de stempel is er alvast.

Op herhaling

Gisteren gingen we met de kleurboeken onder de arm op herhaling naar de sloppenwijk in Selimpur. We moesten een nalevering van kleursets afhandelen, want de trieste gezichten van de kids die we afgelopen keer moesten teleurstellen hielden ons 's nachts wakker.
Aldus gingen we op pad. We namen de Nederlandse Fiona mee, die ook in de homestay verblijft. Ze was wel benieuwd naar de projectjes in de sloppenwijken en doneerde uit eigen beweging gul een stapel kleurboeken.
Kort na aankomst in de wijk vormde zich er een kring van verwachtingsvolle kids rond uw favoriete reizigers. Gretig keken ze naar de meegebrachte shopping bags.
Met dank aan Fiona en haar camera kunt u zien hoe naturel Shu zich onder de kids begeeft. Ed heeft, gezien zijn ingezakte houding, moeite om het enthousiastme van de kinderen bij te benen.
Al snel is Ed geheel uit het beeld verdwenen en is Shu het stralende middelpunt van de schare kinderen. Dat geeft Ed echter de tijd en ruimte om wat kleursets samen te stellen. Kortom: een gevalletje uitmuntend teamwerk.
Fiona verloochent haar afkomst niet. Haar mama is Engels en wanneer we op de thee zijn uitgenodigd en we het kopje heffen, gaat haar pink als vanzelf de lucht in.
Het was de vierde keer dat we werden uitgenodigd bij Nabanita en haar moeder. Aan deze spontane foto is wel te zien dat wij hier inmiddels kind aan huis zijn.

Kleurrijk zooitje

Onlangs werden we blij verrast met een gulle donatie van Ed's moeder Wilma ten bate van de kids van Kolkata. Of we niet iets leuks voor ze konden organiseren. Zeer opgetogen struinden we alle winkels voor kantoorartikelen in onze omgeving af en vulden we twee tassen tot de nok met kleurpotloden en -boeken. Met wat Crazy Wanderers gingen we vervolgens naar de sloppenwijk in Selimpur voor een middagje couleur locale.
Na veel passen en meten kregen de kids een zitplaats toegewezen in het inimini wijkcentrum. Het uitdelen van tekengerei werd uiteraard een complete chaos, en ondanks de zeer ruime inkopen (zo'n 60 sets) hadden we helaas toch te weinig.
We konden echter een hoop kids blij maken en van hen die naast de pot piesten werd de naam genoteerd; aanstaande dinsdag zullen we nog zo'n 40 sets naleveren.Ieder hoekje en ieder stoffig gaatje van het clubhuis werd benut voor de zeer edele kunst van het inkleuren.
Een favoriet van menigeen was het fijne kleurboek waarin de kunstenaar een afbeelding - van bijvoorbeeld een eend - op gelijke wijze moet inkleuren zoals is afgebeeld. Het lukte ze aardig.
Hier en daar eigende een kleurartiest zich enige artistieke vrijheid toe, zoals bij deze kerel, die een blauw-witte zebra uitvond. En waarom ook niet?
Na afloop liet iedereen trots de resultaten aan ons zien. We waren onder de indruk van hetgeen we onder ogen kregen: van Ferrari-rode bolide, tot pimpelpaars dubbel-gekleurde pauw.
We sluiten af met deze kleine muis. Ze was één van de fanatieksten van het kleurrijke zooitje, zat de hele middag geconcentreerd over haar kleurplaat gebogen en verliet als laatste het pand. Mede namens deze zoete en dankbare schat zeggen we: '(Wil)Ma bedankt!'

Butter paper dosa

Toen we voor het eerst in een Indiaas restaurant aanschoven en de menukaart bestudeerden, duizelde het ons voor de ogen. Een lijst onuitspreekbare namen van gerechten zonder enige uitleg over de receptuur en gebruikte ingrediënten.Na veel gerechten geprobeerd te hebben, kregen we recentelijk een echte topper voorgeschoteld die we u niet willen onthouden. Wanneer u binnenkort een Indiaas restaurant bezoekt, raden we aan de Butter paper dosa te bestellen; een lekker klein tussendoortje.

Selimpur Basti

Zelfs wíj hebben wel eens een aardig idee. We bedachten dat het wel leuk zou zijn om ons eigen mini project te doen met wat Kolkata kids. Ter voorbereiding gingen we op zoek naar een geschikte plek en wat geschikte kids om een creatieve middag mee te beleven.

We waren al eens bij de kids van de Kalikapur Road Selimpur sloppenwijk. Ze herkenden ma'am Shu en waren blij verrast haar weer te zien.
Deze plek gaat ons aan het hart. Daarom besloten we dat we hier aanstaande zaterdag terugkomen met een berg kleurboeken en -potloden om samen met deze snotapen wat binnen de lijntjes te krassen. We gaven ze alvast ons visitekaartje zodat ze de kleurstiften bestelling aan ons kunnen doorbellen.
Ed sloop onderwijl op zijn tenen tussen de kids door om hier en daar een plaatje te schieten. Maar dat bleef natuurlijk niet onopgemerkt. Binnen no-time werd Ed nagenoeg bedolven onder een zwerm joelende potentiële modellen.
Bij wijze van afleidingsmanoeuvres deed Shu hier en daar een groepsportretje, zodat Ed de kids alvast één-op-één kon vangen op een fotorolletje.

Sikandar 18

Onze jonge vriend Sikandar vertelde ons afgelopen week dat hij weldra 18 zou worden. Een heuglijke gebeurtenis die moest worden gevierd. We brachten hem een verjaardagstaartje en gaven hem ingelijste foto's van Shu en Ed. Dat viel in goede aarde en hij nodigde ons uit voor zijn partijtje.
Om 20:00 uur 's avonds werd de officiële verjaardagstaart binnengedragen. Hij werd midden in het huis op een plastic kruk van kaarsjes voorzien - die werden aangestoken en vakkundig uitgeblazen - en vervolgens werd de taart aangesneden.
Geen gedoe met schoteltjes en zilveren gebaksvorkjes. Doe je waffel open en het feestvarken propt een stuk taart bij je naar binnen.
Weldra was het tijd voor serieuzer zaken. Alles ging aan de kant, de stereo ging voluit en de meiden drongen zich naar de geïmproviseerde dansvloer.
De mooiste meisjes bleken ook hier de meisjes die het fijnst dansen.
Van achter een hekwerk voor het raam gluurden de jongste jongens verhit naar de swingende heupen.
Een enkeling van de jonge heren had zich naar binnen weten te werken en voelde zich de koning te rijk.
Sikandar had twee Engelstalige nummers in zijn collectie. Die gingen op repeat en het duurde daarom niet lang voordat ze door iedereen konden worden meegeblèrt.
Voordat we het vergeten, er moet natuurlijk een plaatje tussen van de jarige Job. Sikandar is de persoon met de helm - ter verduidelijking: de persoon rechts in beeld.
We sluiten af met een plaatje van het hele stel. Het was een prima partijtje.

Sidderen om symbolen

Het is onvermijdelijk: af en toe sta je aan de rand van een cultuurkloof. In het dagelijks leven zie je dingen die botsen met je perceptie van goed en kwaad. Als voorbeeld tonen we u even twee symbolen die we tijdens een avondwandeling op straat tegen kwamen.
Wij groeiden op in de koude oorlog met de comfortabele zekerheden dat Rusland de vijand is en het communisme verderfelijk. Die tijd ligt achter ons, maar hier strijdt men nog met hamer en sikkel.
Voor de Westerling lijkt dit een lugubere plek; de poort van de hel wellicht? De Swastika's zijn hier echter vooral bekend als symbolen van het Jaïnisme, een religieuze stroming die bovenal totale geweldloosheid predikt.

Een bezoekje aan Bibash

We zijn al meerdere malen op sleeptouw genomen door Bibash. Hij is een van de medewerkers van The Crazy Wanderers Foundation en hij is verantwoordelijk voor het onderhouden van contacten met sloppenwijken in en om Kolkata. Tijdens een van onze omzwervingen nodigde hij Daria en ons bij hem thuis uit. Dat aanbod lieten we niet aan onze grote neuzen voorbijgaan.
We waren zeer vereerd met de speciaal voor ons bereide dis. Bibash's broer en schoonzus hadden zich de hele morgen uitgesloofd in de keuken.
Na het uitgebreide maal deden we met Bibash en zijn vrouw Shadabdi - een jonge lerares van de plaatselijke basisschool - een ronde door hun dorp.
Bibash toonde het huis waar hij werd geboren en opgroeide. Helaas is het vervallen en ligt het op een plek waar vooral armoede heerst.
De omgeving staat bekend om de jute, de productie van chirurgische gereedschappen - iets wat wij in deze omgeving niet hadden kunnen verzinnen - en om de guave. Op onze rondgang deden we dus ook even een rasechte guave kwekerij aan.
Ook hier geven de mensen het weinige dat ze hebben, met liefde aan hun gasten. Deze kweker gaf ons trots een heel zwikkie guave-samples mee.
Vers geplukt zijn ze het lekkerst. Zoals we genoten van de vrucht, zo ook genoten we van een dagje in het leven van Bibash.

Chai

In Amsterdam consumeren de meisjes liters verse munt-thee en in China worden met allerlei serviesjes bij mensen thuis theerituelen uitgevoerd. India heeft zo zijn eigen thee-eigenaardigheden.
De Indiër drinkt meerdere malen per dag een shot zoete thee met melk - beter bekend als chai - uit kleine terracotta wegwerp kopjes.Op iedere straathoek en in iedere steeg is verse chai te verkrijgen.
De chai-masters brengen water met veel melkpoeder aan de kook om vervolgens een handvol losse theeblaadjes in het brouwsel te deponeren.
Met de pink omhoog - India is immers een kolonie van Engeland geweest - tik je de godendrank vervolgens achterover.
Meestal zijn zowel de bereider als de nuttiger van de chai van het mannelijke geslacht, maar af en toe vind je een chai-shop waar de uitzondering maar weer eens wordt bevestigd.
Er wordt zoveel suiker door de chai geroerd dat men zich bij het nuttigen ervan - ter voorkoming van stuiteren door extreme bloedsuikerwaarden - moet vastgrijpen aan de uitspanning.
Oh ja, we zeiden al eerder: het zijn wegwerp kopjes. Wij Hollanders vinden dat zonde, waarom niet hergebruiken? De Indiase logica zegt: heel veel mensen zijn afhankelijk van de productie en verkoop van de kopjes, dus breken na gebruik is een noodzaak.

Gorakhabasi Basti

Afgelopen vrijdag werden er nogal wat ceremonies uitgevoerd in de nabijgelegen sloppenwijk Gorkahabasi Basti. We grepen de gelegenheid aan om maar weer eens langs te gaan met de camera.
Druk gesticulerend legt Rupak in een van de onderkomens uit wie we zijn. Door de enorme aanloop van toehoorders moet hij oppassen dat hij daarbij niet iemand een blauw oog slaat.
Ondertussen werd Daria's haar naar goed Indiaas gebruik ingevlochten, en ook Shu kon niet ontkomen aan de kunsten van dit uitzonderlijke vlechttalent.
Vanwege de enorme drukte in het huisje was er een nijpend gebrek aan voldoende vlechtruimte. Mede hierdoor was het eindresultaat van de vlechtsessie een bochtige paardenstaart.
We gingen wat huizen langs en stuitten overal op een enorme hoeveelheid kids die dolblij waren dat een zooitje 'witten' hen een bezoekje brachten.
Hele gezinnen slapen in één enkele ruimte - toegegeven, één van de afgebeelde meiden [de middelste in het paars] is een vriendinnetje van de familie, maar ook zonder haar zijn het een hoop mensen.
Onze nieuwe vriendin Sarda wilde met Shu op de foto in het huisje van haar familie. Haar jongere broer weigerde echter te ontwaken en was al helemaal niet van plan om plaats te maken voor de fotograaf en zijn modellen.