Bye bye Balicasag

En dan tot slot...

Bye bye Balicasag, Panglao, Bohol, The Philippines. We love you!

Kung fu kids

Omdat de foto's onderwater niet op het blog geplaatst kunnen worden - nog steeds vanwege het probleem met onze laptop - laten we hier wat waterpret boven zeespiegel zien.

De fotograaf is inmiddels niet meer gewend om boven water goed te timen met als gevolg dat hier een grote plons van Shu te zien is.

Bij de sprong van Tim ging het al iets beter, alleen was Tim zelf die de sprong niet helemaal soepel afmaakte.

Raphael ging met een lenige achterwaartse salto het blauw te gemoet.

Tja, Kong Fu zit hem toch wel in de genen, zo blijkt uit deze perfect uitgevoerde side kick van Shu.

Picture perfect day

Onze laatste duikdag breekt aan en op het rooster staat het eiland Balicasag vermeld. De zee is zo glad als een strakgestreken laken en er is geen wolkje aan de hemel te bekennen.

Het schijnt een bekend fenomeen te zijn, dat na een aardbeving het water lange tijd kraakhelder is. Je zou denken dat dit plaatje onder water is geschoten. Alleen de kenner weet beter; de reflectie van de zon in het water verraadt dat de foto boven water is genomen. Dit is ongeveer zeven meter diep. Het zicht onder water is op sommige plekken wel veertig meter.

Als 'blije eikels' leggen we dit gelukzalige moment vast met Balicasag op de achtergrond.

Tim lijkt met de zon op z'n bol een enorme vakantiebaard te hebben laten staan. Onze Zwitserse vrienden, tevens instructeurs en onze buren Raphael en Samira hebben hele creatieve ideeën hoe de helderheid van het water vast te leggen.

Zeg nou zelf, het is toch onvoorstelbaar mooi; om er zo in te springen.

Tarsiers in tegenlicht

Bohol kent naast alle lieve en vriendelijke mensen nog een heel apart soort inwoner: het Filippijns spookdier, een bedreigd soort dat alleen voorkomt op de Filippijnen. In de Corella Tarsier Sanctuary hebben wij vier Tarsiers van dichtbij mogen bewonderen.

Het Filipijnse spoordier is een zo klein zoogdier van ongeveer 15 centimeter groot en daarmee ongeveer zo groot als een gemiddelde mensenhand. Het gemiddelde gewicht van mannetjes is 134 gram en van vrouwtjes 117

Zoals alle spookdiertjes, heeft het Filippijns spookdier een ronde kop die door een speciale aanpassing van de nek 180 graden gedraaid kan worden. Hierdoor kan het Filippijns spookdier, ondanks het feit dat de ogen niet bewogen kunnen worden, toch goed om zich heen kijken

De laatste twee foto's zijn duidelijk uit eigen collectie: met tegenlicht doet dit kleine knuffeldiertje meer denken aan een Gremlin.

MeSHUvant

Werk in Nederland moet nog een klein weekje op zich laten wachten, maar gehuld in de kleuren van het medicijn waar ze verantwoordelijk voor is en met het nieuwe campagnebeeld in haar hand, heeft Shu de volgende boodschap voor haar collega's:

Aardbeving ervaren en overleefd; check!

Nog een paar dagen genieten; check! 

Chocoladebergen

Terwijl wij in totaal al bijna drie maanden op Bohol hebben vertoefd, zijn we nog nooit bij de bekende heuvels van dit eiland geweest. Nu Tim er is, grijpen we gelijk de kans.

Na een tocht van twee uur dwars door het gebied dat het zwaarst getroffen is door de aardbeving van vorige week, komen we in een typisch Aziatisch aangelegd park aan. Lekker kunstmatig inclusief bootje.

Als bezoeker wordt je geacht volgens de aangewezen route de attractie te bezoeken.

Negen van de tien keer zal het geplaveide pad leiden naar de hoogst mogelijke plek vanwaar de bewondering kan beginnen.

Midden op een vrijwel vlak plateau verrijzen in een gebied van meer dan 50 vierkante kilometer 1.268 vrijwel gelijke kegelvormige heuvels van circa 30 tot 50 meter hoog. Ze zijn grotendeels begroeid met gras dat tijdens het droge jaargetijde een bruine tint krijgt. De heuvels doen dan enigszins denken aan reusachtige chocoladebergen.

Doljo Panglao

Terwijl Tim de middag doorbrengt in zijn resort, gaan wij op de brommer een eindje rijden op Panglao. Na een half uurtje tuffen door kleine dorpjes over voornamelijk onverharde wegen, komen we aan bij het plaatsje Doljo.

Als we naar links kijken, zien we de zon die binnen een uur onder zal gaan.

Het strand is uiteraard omrand met palmbomen.

Omdat het eb is, kun je ver de zee in lopen. Het zand is spierwit en zo fijn van structuur dat Shu haar zilveren oorbellen een poetsbeurt ermee geeft.

Deze grappige viervoeter zou op zijn oren, neus en linkeroog na, helemaal gecamoufleerd opgaan in zijn omgeving.

Tarsier Paprika Restaurant

Omdat de laatste jaren steeds meer toeristen het eiland Panglao weten te vinden, worden er steeds meer resorts en guesthouses gebouwd. Vooral op Alona Beach is er momenteel geen plekje te vinden waar niet gebouwd of verbouwd wordt met de nodige geluidsoverlast.

Om al het getimmer en geboor te ontlopen, zijn we vanmiddag maar eens bij een paar baaien verder gaan kijken voor een lunch.

Het net nieuw geopende Tarsier Paprika Restaurant is nog bij weinig mensen bekend, dus we hadden dit paradijsje voor ons alleen.

 

Tim ziet het wel zitten om iets dergelijks op te starten...

...misschien wel samen met Shu.

Ach, het is altijd goed om met elkaar eens lekker weg te dromen.

Prima pizza

In tegenstelling tot vele Aziatische landen, hebben de Pinoy niet een duidelijke eigen eetcultuur. Gelukkig ontbreekt het niet aan keuze voor een hapje eten in Panglao samen met Tim.

Giuseppe serveerde ons heerlijke foccacia, pasta, carpaccio en pizza vergezeld met een mooie wijn.

En al dit lekkers terwijl buiten de volle maan te bewonderen was.

Zou de maanstand van deze avond de veranderende ogen van Tim en Shu verklaren?

Vulcanizing shop

De ervaren globe trotter weet net als wij dat het beste vervoermiddel in Azië de brommer is. Maar met de doorgaans slechte en onverharde wegen, zijn lekke banden een bijna dagelijks probleem.

Ten gevolge hiervan doet zich de gelukkige omstandigheid voor dat op iedere hoek van de straat een bandenplakker - hier beter bekend als vulcanizing shop - aanwezig is. De krukjes worden direct voor je neergezet en het is 'klaar terwijl u wacht'.

De binnenband van de brommer wordt in deze oude autoband, gevuld met laagje water, geïnspecteerd op gaatjes.

De plek waar luchtbelletjes uit komt, wordt gemarkeerd met een tandenstoker.

Een plakje nieuw rubber wordt op de gemarkeerde plek gelegd en met een heet strijkijzer wordt het rubber op de binnenband gesmolten. Dit proces heet vulkaniseren, waarbij polymeren in rubbers door verhitten met zwavel aan elkaar verknoopt worden tot een netwerk. Dit stukje pure ambacht van een half uur kost slechts 30 Peso's ofwel € 0,52.

Tim goes Philippines

De tocht naar Tagbilaran vandaag was eerlijk gezegd om een reden van geheel andere aard. We kregen namelijk hoog bezoek uit Nederland.

Na een reis van bijna 24 uur, van Amsterdam via Hong Kong naar Cebu City en daarvandaan met de ferry naar Tagbilaran, kwam neef Tim vanmiddag om 16:30 uur aan.

Nog gehuld in de veel te warme kleding - het moge duidelijk zijn dat dit alleen Tim betreft - vlogen neef en nicht elkaar om de nek. Het weerzien was vooral voor Tim een opluchting, na de lastige beslissing om toch af te reizen naar de plek waar nog geen 48 uur geleden een zware aardbeving is geweest.

Pier Tagbilaran

Na een voorspoedige terugtocht van Dumaguete naar Tagbilaran gisterenmiddag, zijn we vandaag bij daglicht nog eens in de buurt van de haven gaan kijken. In het centrum van Tagbilaran is een aantal ingestorte gevels en gebouwen te zien.

De nieuwsberichten over de zwaar aangetaste haven van Tagbilaran zijn niet overdreven.

De weg naar de haven toe is op vele plekken gebarsten en gescheurd.

Bij een weghelft is zelfs het asfalt omhoog gekomen door de aardbeving. Toch nog steeds indrukwekkend, twee dagen na deze natuurramp.

Opperste paraatheid

Voor leken als wij, is deze hele aardschokkende situatie toch wel even wennen. Maar ondanks afwezigheid van enige ervaring in dergelijke omstandigheden, heeft moeder natuur ons toch het een en ander ingeprent. Wij hebben onze nachtrust dan ook op de volgende manier voorbereid.

Alle handzame apparaten die ons met de buitenwereld verbinden werden vol opgeladen naast ons bed gelegd.

Onze duiklamp lag als 'lichtpunt' in nood tussen ons in.

De tassen waren dichtgeritst en klaargezet voor directe evacuatie - met de stappers er naast in renstand. Shu aanvaarde de nacht en dook met kleren aan in de bedstee. Ze heeft zelfs haar lenzenvloeistoffen niet uit haar tas gehad. Op nog een naschok en een telefoontje van neef Tim, midden in de nacht, na - Shu dacht in haar slaaptoestand dat het noodalarm van het hotel afging en werd met een bonzend hart wakker! - hebben we een rustige nacht gehad.

Sans Rival Bistro

We moesten dus nog een nachtje extra in Dumaguete verblijven. De strijdplannen moesten verder worden uitgewerkt - hoe weer op Panglao te geraken met een uitgevallen veerboot tussen Dumaguete en Tagbilaran. Informatie verzamel je via het internet, dus we gingen op zoek naar een goede verbinding met het wereld wijde web.

Die verbinding vonden we in Sans Rival Bistro. Een prettige bijkomst van het inrichten van een blogredactie en tourist travel information point in de bistro, is de prima koffie die ze serveren.

Gisteravond was ook in de bistro de connectie met het wereld wijde web, als gevolg van een algehele stroomstoring in Dumaguete, ver te zoeken. Laat op de avond kwam het echter weer op gang en vandaag hebben we prima informatie kunnen vergaren via de iPad.

Sans Rival ligt aan de boulevard, op steenworp afstand van de pier voor veerboten. Zo kunnen we vinger aan de pols houden over de afvaart van de Ocean Jet boot naar Tagbilaran vanmiddag.

Aardbeving Bohol

We waren aan het nagenieten van onze korte duikvakantie in Dauin op het eiland Negros. De trolley stond al klaar voor vertrek terug naar ons onderkomen op Panglao toen het water in het zwembad van het resort begon te klotsen. De palmbomen schudden hevig en de grond golfde heen en weer. Een heftige aardbeving - 7,2 op de schaal van Richter - op het nabijgelegen eiland Bohol was de oorzaak van deze unheimische ervaring.

We verbleven bij Liquid Dumaguete, op het kaartje rechts te vinden ten zuidwesten van het epicentrum op Bohol. [Vergeeft u ons de slechte kwaliteit foto's - het betreffen pica's van het iPad beeldscherm omdat onze laptop de geest heeft gegeven.]

Het gevolg van de aardbeving is een dodental dat momenteel oploopt tot rond de honderd personen en aanzienlijke schade aan veel oude (kerk)gebouwen.

Ook wegen, bruggen en nieuwere gebouwen hebben te lijden gehad onder de schuddende aarde. Onze veerboot naar Tagbilaran op Bohol voer gisteren niet door schade aan de pier. We waren genoodzaakt om nog een nacht extra in Dumaguete te blijven; net als de stroomstoringen en uitval van internet slechts klein leed. 

Tot op moment van dit schrijven zijn er zo'n 823 naschokken geteld. Onze vrienden die nog op Panglao zijn sms-ten dat de ongemakken zich daar beperken tot stroomuitval en gesloten winkels en restaurants. We gaan vanmiddag hopelijk weer die kant op met de veerboot, die volgens de laatste berichten vandaag weer vaart. Mondjesmaat start het normale leven weer op, al moet er heel wat gerouwd worden op Bohol en Cebu.

Even stil aan het front

De laptop hikte en ging op zwart. De hoopgevende 'chime' is nog wel te horen wanneer hij wordt aangezet, maar het beeldscherm blijft zwart. Helaas zitten we daardoor in een lastig pakket voor wat betreft onze weblog. Bloggen via de iPad gaat moeizaam, en foto's uploaden is al helemaal een no-no.  We moeten het even aanzien met de laptop, maar waarschijnlijk blijft het even stil op de redactie. Hopelijk tot snel!

Liquid Dumaguete

Omdat we nog maar 8 van de in totaal 7107 eilanden die de Filippijnen telt, hebben bezocht en/of slechts hebben gezien voor de kust, besloten we vandaag richting Dumaguete te vertrekken. Deze stad op het eiland Negros ligt op bijna 3 uur varen van Tagbilaran. 

In de terminal van Tagbilaran staan nog altijd, net als 2 jaar geleden, de 3 blinde muzikanten de wachtende reizigers te vermaken. Ook worden we, overal waar we komen, herinnerd aan het feit dat zo'n 90% van de Filippijnse bevolking christen en zeer gelovig is.

Om even na 10:30 uur komt onze ferry aan en we kunnen inschepen.

3 uur later komen we aan in de haven van Dumaguete, een stad die meer dan 120.000 inwoners telt.

Nog eens 30 minuten later, na een rit met een tricycle, belanden we ergens in the middle of nowhere met een donker vulkanisch zandstrand.

Zie hier de beach cabins van Liquid Dumaguete Dive Resort. Ons hutje is de achterste in het midden met uitzicht op tuintje en zee.

Dagelijks wordt hier vanaf de kust gedoken; spullen aan en een stukje tegen de stroming in lopen.

Met wat gevecht tegen de golven de zee betreden en je vervolgens langs het huisrif terug naar het resort laten brengen.

Wij hebben het deze middag nog maar even droog gehouden en zijn de omgeving bij het resort gaan verkennen. Ed maakte gelijk al weer vrienden met moeder en kalf.

Aan de achterkant van ons hutje bevindt zich het zwembad en ook is hier het volleybalveld te zien.

Hier zitten we dus en morgen gaan we de omgeving onder water eens bekijken.