Twee jaar op pad

Na twee regenachtige maanden in Indonesië, vertrokken we naar Kuala Lumpur, de stad waar onze reis precies twee jaar geleden begon.

Voor de vierde keer tijdens onze reis arriveerden we op deze vertrouwde plek. Maar dit keer bracht de LRT (metro) ons naar een andere verblijfplaats dan twee jaar geleden.

Het luxe Mandarin Oriental hotel waar we - met dank aan Alex en Jeroen - onze eerste nacht verbleven, hebben we nu ingeruild voor Hotel China Town (2).
Waar deze trouwe viervoeter iedere gast welkom heet.
Ook deze mooie dame - de Maleisische versie van het zigeunermeisje - die bij de lift rondhangt is blij ons weer in Kuala Lumpur te mogen ontvangen.
Buiten het hotel, bij de poort van China Town - Jalan Petaling - werd er zelfs een speciale drakendans voor ons tweejarig jubileum uitgevoerd.
Of zou deze ceremonie toch meer met het Chinese nieuwjaar - Year of the Dragon - te maken hebben?

We zijn even in Kuala Lumpur om een nieuw paspoort aan te vragen voor Ed. Bij het zien van de Hollandse tulpenposter aan de muur van het Nederlands consulaat, treft het tweejarig gemis van ons koude kikkerlandje ons in het hart.

Mr. X does Bali

Begin januari kregen wij het heugelijke nieuws te horen dat we bezoek zouden krijgen van een grote vriend. Een betere start van het jaar 2012 of - voor de Chinezen onder ons - the Year of the Dragon, konden we ons niet voorstellen.
Weken lang keken we uit naar zondag 22 januari. Ed had zijn beste hemd uit zijn rugzak getoverd en stond al een uur voor de geplande tijd van aankomst bij de gate op de luchthaven te popelen.
Het eerste contact bij het weerzien bleek nog wat stroef te gaan; Ed prikte onhandig handschuddend Maarten in zijn altijd hongerige buikje.
Gelukkig drong de klunzige houding snel tot Ed door en kon hij direct een heel spontane dikke knuffel geven.
Voor Shu waren er meer dingen belangrijk aan de komst van onze vriend; de Nibb-it chips, Haribo zoute rijen, stroopwafels, chocoladereep met hazelnoten, hagelslag, Parodontax en supersize tampons die op de boodschappenlijst stonden.

AmEd

Gelukkig heeft Bali meer te bieden dan alleen het toeristische Kuta. Bijna drie uur verderop ligt in het oosten het kustplaatsje Amed. Net als in het zuiden van Bali zijn hier de afgelopen drie jaar veel home stays, hotels en duikscholen bijgebouwd, maar de relaxte sfeer hangt nog volop in de lucht.

Ed nam Shu op serieuze wijze (mee op zijn brommer om te kijken waar ze lang geleden samen zijn geweest.)

Vanaf het zwarte strand van AmEd, zit hij nog steeds even serieus met behulp van 'Free WiFi' snode plannen te maken voor onze nabije en verdere toekomst...

Back on Bali

Wat nou 'Back on Bali'? Daar zijn jullie toch nog helemaal niet geweest tijdens de Groeten-uit-Azië-trip? Erg opmerkzaam, maar we waren hier eerder. Op Bali begon de ellende. Lang geleden, tijdens onze vakantie op dit tropische eiland, is aan ons het plan ontsproten om samen een lange reis te maken.

Na zes weken Molukse eilanden waren we weer toe aan ongecompliceerd, heerlijk opportunistisch kapitalisme. Met andere woorden: we hadden zin in Westers eten en het gemak van ontwikkeld toerisme. Dus: op naar het Balinese strand.
Bali is ondergedompeld in een overvloed aan Westerse invloeden: 110% authentiek Napolitaanse Pizza's, Franse kazen en stokbroden, en de mooiste Hardrock Cafe Bali t-shirts: 'Nee, u hoeft hem niet in te pakken. Ik trek hem gelijk aan'.
Veel belangrijker nog in deze klamme hitte: een heerlijke, veel te dure, maar keelstrelende Frozen Caramel Light Soy Milk Cappuccino van de Stabucksy [red: Chinees voor Starbucks].
De echte icing on the cake was het weerzien met Jing, een vriendin duikinstructrice die we hebben leren kennen op Koh Tao. Jing werkt hier op Bali en ze nam Shu graag mee voor een Sate Kambing op de nightmarket van Sanur. Al met al is het zeer fijn om hier weer te eten zijn.

Nalevering foto

We kregen nog een mailtje van onze Zwitserse familie. Het betrof de foto's die onder leiding van Margrit zijn gemaakt op het vliegveld van Bandaneira. Het fijne van dit plaatje is dat onze Ed er ook op staat. Een naschrift inzake de medische toestand van Adrian is minder fijn. Hij blijkt er erger aan toe dan Ed - die inmiddels al lang weer is opgeknapt. Adrian heeft een hernia en moet in Singapore geopereerd worden. Gelukkig zal hij tijdens zijn behandeling vergezeld worden door zijn lieftallige en immer zorgzame Margrit.

Zondag stranddag

Eens per jaar ondergaat Nederland een zomerse zondag. Iedereen heeft wel eens in een kilometers lange file richting Zandvoort of Scheveningen gestaan. In de Molukken is iedere zondag een perfecte stranddag. Wij gingen, ietwat bevreesd voor een file Maluku-style, een dagje naar het Ambonese strand van Natsepa om de sfeer te proeven.Op de ‘boulevard’ van Natsepa is geen langzaam rijdend verkeer te bekennen en van betaald parkeren voor € 7,50 per uur heeft men al helemaal nog nooit gehoord.Wel wordt er een toegangsprijs voor het strand gerekend: IDR 2000 (€ 0,16) per zonnebadende badgast.

Anders dan in Nederland dragen de uitgelaten strandgangers geen bikini's of Speedo zwembroekjes. Nee, ze dippen met al hun kleren aan, zelfs met spijkerbroek als dat zo uitkomt.

Tot onze verbazing kennen ze hier ook het fenomeen ‘bananen boot’ [zie het bordje dat op de boom is gespijkerd]. Voor slechts IDR 25000 per persoon ben je een half uurtje de pisang(bereider).In Bloemendaal zouden we een koud biertje of een lekker glaasje Chardonnay nemen. Hier hebben we genoten van een Rudjak – vers fruit in een versgemaakt sausje van pinda’s, pepers en palmsuiker en een Es Kalapa – een limonadedrankje met heerlijke verse jonge kokos.

Hello Kei

29 december jongstleden vertrokken we naar de Kei-eilanden. Vanaf het vliegveld in Langgur, een plaats op het eiland Kei Kecil, moesten we een kwartiertje achterop bij een ojek [red: brommertaxi]. We hadden onze zinnen gezet op een verblijf bij Savana Cottage vanwege de schitterende locatie en hoopten dat er nog een hutje vrij was.

De eigenaar van de vier houten hutjes, een Molukker met de naam 'Gerson', was in eerste instantie in het geheel niet blij met onze komst.Hij had zich namelijk verheugd op een korte vakantie en stond op het punt rond oud en nieuw ‘de tent’ een paar dagen te sluiten om zelf lekker in een hangmat te gaan liggen knorren.Met de wetenschap dat er verder geen andere verblijfplaats is in de directe omgeving, kon hij ons niet wegsturen en mochten we dan tóch een hutje betrekken.Over de locatie is niets teveel gezegd met dit uitzicht vanaf onze veranda: handdoeken en stinkschoenen.Maar het meest bijzondere aan deze plek is dat de zee twee keer per dag zich zó ver terugtrekt tijdens eb, dat je bijna een kilometer ver kunt ‘wadlopen’. De kleur van de zeebodem is ook nog eens zó wit dat de opgedroogde zee zich als een sneeuwlandschap voor je uitstrekt.Over dit bijzondere landschap kun je vervolgens naar de ver weg gelegen rotswanden lopen om hele oude wandschilderingen te bestuderen.Je moet wel op de juiste hoogte zoeken en heel goed kijken.

Om vervolgens op tijd weer richting vaste wal te gaan als je tenminste met droge enkels thuis wilt komen.
Na een week bij Gerson was hij helemaal bijgedraaid: hij vond het geen probleem dat hij zijn vakantie heeft moeten opgeven voor die fijne gasten Shu en Ed. Hond Narco was het daar mee eens.

Bye Bye Banda

We hebben ons uitermate goed vermaakt op de Banda-eilanden. Maar na veertien dagen werd het tijd om afscheid te nemen van dit bijzondere deel van de Molukken.Uiteraard werden we tot aan het vliegveld van Banda Neira vergezeld door de gastheer van Mutiara Guesthousem, Abba. In onze hoofden is hij onlosmakelijk verbonden met Banda; een ware ambassadeur van de gastvrijheid van de eilanden.Het vliegveld van Banda Neira is niet veel meer dan een huis voorzien van een wachtkamer en een bagage-afhaal-tafel. Via deze terrasdeuren loop je - over de landingsbaan - naar je vliegtuig.Eenmaal buiten, denk je even dat je door een verkeerde deur bij de buren in de tuin bent terecht gekomen.Maar bij het zien van deze poort, ben je er weer zeker van dat je toch op het juiste adres bent.Hoe klein en huiselijk het vliegveld van Banda Neira is, de veiligheidsmaatregelen zijn er niet minder om. Vlakbij de landingsbaan staat altijd een ambulance klaar om uit te rukken.En direct naast de landingsbaan staat zelfs een brandblusser paraat.Zodra het vliegtuig is geland, is het een kwestie van instappen, zitten, riemen vast en binnen tien minuten hang je alweer in de lucht.Met een grote bocht naar links verlaten we de Banda-eilanden en kijken we vanuit ons raampje nog één keer om. Links voor is Banda Neira, links achter is Banda Besar en rechts zien we het weerbarstige vulkaaneiland Gunung Api.Vervolgens zien we links in beeld Pulau Ay met rechts Pulau Rhun. Bye Bye Banda!

The Swiss Connection

Joost mag weten waarom er zo veel Zwitsers op pad zijn in de Molukken. We komen ze overal tegen. Wij verdenken ze van het voorbereiden van een post-koloniale overname van de specerij-eilanden. Er is één Zwitserse familie die we echt op elk eiland tegenkomen. Laten we ze maar even aan u voorstellen. Links moeder Margrit. Op de voorgrond zoon Sam, met zijn vriendin Laura in het midden. Pa Adrian vinden we in Hawaii-shirt op de achtergrond. Pa en moe wonen en werken al anderhalf jaar op Kalimantan en zoonlief bezocht hen met zijn vriendin voor de kerstdagen en de jaarwisseling.
Deze fijne kerel [naast Ed] is papa Adrian. Hij was, net als onze Ed, echt verschrikkelijk ziek op de Banda-eilanden. De heren konden flink tegen elkaar opbieden met ziekteverschijnselen en hoeveelheden medicijnen.
Mama Margrit is in alles zo enthousiast als een Golden Retriever en ze grijpt alles aan om de familietrip vol te stouwen met dagelijkse uitjes, trips en menig foto-moment.
We ontmoetten ze op Nusa Laut. We troffen elkaar weer op de Banda Neira, waarna we gezamenlijk naar Pulau Ay vertrokken. Uiteindelijk namen we na twee weken afscheid van elkaar op Ambon. We hebben van hun gezelschap genoten.