Shu's inwijdingsceremonie

Shu heeft inmiddels al ruim twintig mensen PADI gecertificeerd. Sommigen hebben onder Shu's leiding zelfs vijf verschillende certificaten gehaald. Langzamerhand begint zich een ritueel met vaste onderdelen af te tekenen in de inwijdingsceremonie. Zeker wanneer het gaat om de Chinese klanten. Die moeten namelijk steevast op het strandje van Buddha View op de foto. Onderstaand vindt u een setje hele leuke Chinese klanten:

Cui Lin, komt uit Beijing en 'doet iets met paarden'. Goedlachs en berucht om zijn reactie tijdens zijn eerste hulp cursus, op de vraag wat te doen in geval van nood: "Stop, denk en ga naar huis".

Cyril, erg grappig en ligt continu in een deuk. Geïnspireerd door Shu, overweegt ze een carrière switch tot duikinstructrice.

Xiao Dong. Stil schuchter schatje en maakster van onderstaande tekening.

Xiao start in september met een kunstopleiding in Beijing. Het enige teleurstellende aan de tekening is uiteraard Ed's teen. In werkelijkheid is het betreffende snoezige teentje slechts vier centimeter breed en vijf centimeter lang.

Mr Dong, vader van Xiao. Dolgelukkig met Shu als instructrice en groot bewonderaar van Shu's bruine benen. Maar bovenal doorzetter, want ondanks zeeziekte, hoogtevrees, maagproblemen en andere ongemakken, heeft hij zowel de Open Water, als de Advanced Open Water cursussen keurig afgerond.

De vriendenclub heeft ons op het hart gedrukt dat we absoluut moeten langskomen wanneer we in Beijing zijn. Mr Dong haalt ons op van het vliegveld en leidt ons rond op de Chinese muur en Cyril stelt haar appartement ter beschikking gedurende ons verblijf. Kortom: het is fijn om hier te zijn en mensen blij te maken.

Weblog GoPro-Divetalk

We hebben nog wat vergeten te vermelden. Sinds een aantal weken houd Ed een weblog bij voor het duikresort Buddha View waar we werken/duiken. Het weblog GoPro-Divetalk (klik hier) is in het leven geroepen door onze vriendjes Yvonne en Valentijn van der Valk (klik hier) toen zij begonnen met hun opleiding tot PADI professional. Het is een website voor iedereen die overweegt om Divemaster of Instructor te worden. Aangezien Yvonne en Valentijn tijdelijk het eiland hebben verlaten, houd Ed de site in leven, in ruil voor het gebruik van de faciliteiten van Buddha View (klik hier). Het komt goed uit dat Ed de Divemaster studie volgt, waar hij onder andere ingewikkelde zaken leert met betrekking tot de hierboven afgebeelde duiktabel, want nu kan hij zijn eigen ervaring ook delen op het weblog voor aankomende professionals.
Dus Edje kan niet langer lui ronddobberen in het zwembad. Dit is overigens een plaatje van het zwembad van een concurrerend duikresort. Een prachtig zwembad waar je gewoon gebruik van kan maken. Doe alsof je één van hun gasten bent en wandel met je omgeslagen handdoekie naar de ligbedden naast het zwembad. Als je écht een Nederlandse bui hebt doe je het als volgt: je stapt om 05:30 uur je bed uit. Rijdt op je brommer naar het zwembad. Legt je handdoek op het meest gunstige ligbed en vertrekt vervolgens weer richting huis, om pas later die dag gebruik te maken van je 'gereserveerde' ligbed.
Kort en goed: Ed heeft dus voorlopig geen tijd voor doelloos dobberen of snoeihard schommelen op het strand van Sairee , hij moet aan de bak met assisteren, bloggen typen, fotograferen, interviewen: het lijkt net alsof hij het druk heeft.

Rambutan rooftocht

Hey! Wat gebeurt daar? Een bosjesman (met een four wheel drive) in zijn natuurlijke habitat? Op zoek naar voedsel.Bij nader inzien lijkt onze bosjesman verdacht veel op Ed.
Ed blijkt te zijn aangezet tot diefstal door een hongerig Chineesie. "Ed, dat is een rambutan boom, enne, ik kan er niet bij, kan jij ze voor me plukken?"
De opbrengst: vijf rambutans (een soort lychees). Extra lekker, omdat ze 'gejat' zijn. Dat deed Ed denken aan een vakantie in Frankrijk waarbij een familie-uitje uitliep op een semi-legaal bezoek aan de naast de camping gelegen kersenkwekerij.

Vaste adressen in Kota Bharu

Een mens is een gewoontedier en wij zijn zeker geen uitzonderingen. We zijn nu al voor de vierde keer in Kota Bharu voor de aanvraag van een Thais visum. Dat betekent dat we zo onze vaste adresjes bij elkaar hebben gesprokkeld. Even een adressenlijstje doorlopen?

We overnachten het liefst in Ideal Travellers House. De eigenaar Kelvin Kang is Chinees en het guesthouse is al sinds mensenheugenis in business. Kamernummer 8 of 88 graag. Dat zijn kamers met eigen badkamer en balkon. Acht is overigens het Chinese geluksnummer voor fortuin en weelde. Wij verwachten dus binnenkort de Staatsloterij te winnen.

Het ontbijt nuttigen we bij de Hong Kong Dim Sum. De uitbater maakt onderdeel uit van een soort coöperatie die gezamenlijk een etablissement bestieren. Meerdere Chinese ondernemers bieden er hun etenswaar aan. De uitspanning is genaamd Kow Lun Restaurant.

De lunch wordt genuttigd bij het vegetarische restaurant Muhibah, waar we altijd aan tafel 9 (of is het 6?) zitten.
Ze serveren daar Haaienvinnensoep. Geen echte Haaienvinnen natuurlijk, want je moet wel héél erg stom zijn om dát nog te eten. Voor de non-believer: check out de documentaire 'Sharkwater' van filmmaker Rob Stewart.
In de avond vertoeven we op de avondmarkt, waar we ons tegoed doen aan lokale specialiteiten en lekkernijen.
En voor de treinreis terug naar Thailand kopen we een groene cake bij de bakkerij van Muhibah. We hebben overigens ook nog een vaste supermarkt waar we appelsap kopen die aangelengd wordt en waar ze de beste stokbroden van Maleisië verkopen. Kort en goed: het behoeft geen enorme scherpe geest om te constateren dat het voornamelijk draait om eten en drinken.

Instant update: parkeermeters

En wie dacht dat ze hier halfzachte maatregelen treffen tegen de foutief parkerende medemens, think again! Met korte metten.

Klemmen die bimmer. Mooi solide hangslot er op en kom maar op met die Ringgits.

Vriendelijkheid duurt het langst

We zijn weer aan het visa-runnen. Toen we bij het Thaise consulaat in Kota Bharu (Maleisië) aankwamen, werd ons verteld dat wij geen visum voor twee maanden kregen omdat we al drie keer een dergelijk visum hebben ontvangen. We mochten Thailand dus niet meer in via een visum van het consulaat. De enige manier om Thailand in te komen, is naar de grens gaan en daar een stempel voor vijftien dagen bemachtigen. Dat zou dus betekenen dat wij over twee weken Koh Tao al moeten verlaten.

Gelukkig kon Ed met zijn vriendelijkste gezicht en geduldige stem de dame achter het - voor Ed véél te lage loketje - overhalen om ons nog één keer voor twee maanden in Thailand toe te laten. Met het voorstel om een uitreisticket (lees: het bewijs dat we écht verder zouden reizen) te overhandigen, stemde zij uiteindelijk in. Als de brandweer hebben we een ticket naar Hong Kong geboekt. We zullen 16 oktober Thailand verlaten en op 2 november vliegen we van Kuala Lumpur naar Hong Kong.

Er klopt hier iets niet

We zijn weer in Kota Bharu, Maleisië. Wat me daar eerder al opviel en waaraan ik nog een blog wilde wijten is het volgende. Er klopt iets niet in het tropische straatbeeld van Maleisië. Er ontbreekt iets, of er is iets toegevoegd wat je niet in een tropisch land verwacht. Helpt u even mee zoeken naar het object?

Het kan onmogelijk de subtropische plant zijn, ook al staat hij er wat verloren bij in zijn schamele behuizing.

Een auto zonder deuken en met intact zijnde voorlamp; dat is niet geheel Aziatisch, maar toch zoeken we nog even verder.

Een brommer, dat is zéker Aziatisch. Wat we natuurlijk bedoelen is de parkeermeter. Wie denkt er nou aan parkeermeters wanneer hij denkt aan Maleisië? En dan adverteren ze nota bene met: Malaysia truly Asia.

Eindelijk weer een weekje 'vakantie'

Het mag dan wel raar klinken vanuit de mond van een 'lange-termijn-vakantieganger', maar toch is het waar. Eindelijk na twee keer dertien dagen non-stop van 7:00 uur tot 19:00 uur te hebben gewerkt, mag ik dan weer lekker lang in mijn bedje blijven liggen, heerlijk op mijn gemakje ontbijten, koffie zetten om een uurtje of tien met de afstandsbediening van de tv in de hand, beetje emailtjes versturen en lekker de hele dag helemaal níets doen.

En onze poes denkt er ook zo over...

Ed de DMT-er

Na de vervolgcursussen Advanced Open Water en Rescue Diver te hebben afgerond onder leiding van Shu, is Ed begonnen aan zijn Divemaster Traineeship. Hij is de aankomende tijd druk bezig met het dragen van tassen van instructeurs, blokken voor theorie examens, het uitwassen van vieze wetsuits en koffie halen voor duikende klanten. Hartstikke leuk dus. Je moet een hoop doen voor je Divemaster titel. Alle onderdelen moeten vervolgens netjes worden afgevinkt op het grote whiteboard. Hier belt Ed met Ashwin over het gezamenlijke 'Mapping-project'. De opdracht is om een duiksite bij Koh Tao in kaart te brengen. Inclusief diepten, afstanden, boeilijnen, koraalsoorten, bijzondere plekken en residerende (vis)soorten. Dat betekent natuurlijk veelvuldig duiken op de betreffende site, dus daar gaan de mannen weer op de Buddha View taxi richting haven.

Mist onder water

Het leven op een tropisch eiland en in het tropisch blauw is niet alleen prachtig, tranquil en zonder zorgen. Soms is het tropisch blauw namelijk, anders dan de reisgidsen u doen geloven, alles behalve blauw. Zie onderstaand plaatje.

Dit is niet een oude foto van een duik van Shu in de Noordzee, maar dit is gewoon de duiksite Southwest Pinnacle bij Koh Tao. Het zicht is de laatste tijd dramatisch geweest, maar gelukkig gaat het nu langzaam weer de goede kant op. Want als u dit ineens uit het niets ziet opdoemen...

dan schrikt u zich een spreekwoordelijk hoedje en dan bent u binnen de kortste keren door uw lucht heen.

Shu's jongste

Als tienjarig meisje mag je volgens de PADI standaard al een volwaardige duikcursus volgen: Junior Open Water. Het enige verschil is dat je maximaal tot 12 meter mag duiken in plaats van tot 18 meter en dat je alleen onder begeleiding van een ouder, voogd en/of instructeur mag duiken. Zo moet je net als de grote mensen een zwemtest doen: 200 meter zwemmen en 10 minuten watertrappelen of drijven. Voor Sara Doodeman was dat een makkie. Deze jongedame zit namelijk op wedstrijdzwemmen en zwom direct al in het zwembad alle Japanners en Chinezen eruit: borstkrol, rugkrol, vlinderslag... géén probleem voor Sara.

Na een ochtend theorie duikles in de klas, volgde de eerste duikles in het zwembad van Buddha View.

Voor het eerst ademen door een ademautomaat... best wel gek. Oefeningen in de zee waren voor Sara een grotere uitdaging. Niet zozeer omdat dat enger zou zijn dan in het zwembad, maar om haar aandacht erbij te houden, want de vissen om haar heen waren veel interessanter dan Shu.

Het is best lastig om dan rustig op je knietjes te gaan zitten en de oefeningen op 5 meter diepte in Mango Bay te doen. Een andere uitdaging was het rustig zwemmen en ademen onder water. Slechts twee seconden hield Sara de armen over elkaar tijdens het zwemmen en dan was het weer:

Kijk hier Shu, een engelvis....en daar, een piratenvis....oh, en daar een vlindervis... VET!!

En, Sara, wat heb je gezien bij je laatste duik? "Oh, te veel om op te noemen....". Vier dagen lang waren Sara en Shu van 9:30 uur tot 18:00 uur druk met elkaar bezig geweest en uiteraard wil je als tienjarig meisje er net zo uit zien als je duikinstructeur/-juf.

Dus van papa, mama en broertje Joep, kreeg Sara een zelfde jurk als die van Shu voor het halen van haar duikdiploma.

Gefeliciteerd Sara met je Junior Open Water Duiker-diploma! Lieve Sara, bedankt voor je inzet, je geduld en vooral je spontaniteit. Ik vond het geweldig om jou te leren duiken en ik ben supertrots op je! Je duikinstructeur/-juf, Shu.