We waren vijf weken op vakantie geweest, dus het was weer hoog tijd om de armen uit de mouwen, of liever gezegd, in duikpakken te steken. Via Dubai vlogen we naar Cebu, waar we ons nog even onderdompelden in het luxe hotelleven om tenslotte af te reizen naar het noordelijk gelegen Maya waar ons drijvend kantoor zich bevond.
Het was een last-minute beslissing van luxe-kind Ed om een taxi te verkiezen boven een busrit naar de haven. Vier uur hobbelen leek hem lekkerder op de achterbank van een taxi, dan op een Filipino-size busbank. We vonden een geschikte kerel die ons voor omgerekend zo'n 50 euro met zijn Nikkan taxi - 'Graag even een foto aan deze kant, want daar staat de naam op' - naar de roro haven van Maya bracht.
Uitgeladen en opgezadeld zwaaide Shu onze new-best-friend nog even uit om vervolgens de boot te bellen voor een pick-up per dinghy.
Maar uiteraard moest er eerst nog even een officieel staatsieportret geschoten worden; waarvan akte.
Shu kon haar enthousiasme voor het wederzien met de bootcrew maar nauwelijks bedwingen toen onze vriend en dinghy-driver Ronald aan het eind van de pier voor kwam varen.
In plané richting ons tweede thuis. Wahoeiii.
Goeie kont heeft ze ook, vindt u niet? Enfin, u begrijpt, we zijn blij dat we er weer zijn.
