Taman Negara... je moet er wél wat voor over hebben

…om ‘s werelds oudste regenwoud te bezoeken! Dinsdag 16 februari hebben we het superfijne Traveller’s Lodge in Melaka om 09:15 uur verlaten om pas 12:00 uur later in Gemas – afstand van circa 70 km – aan te komen. Hiervan was slechts 4 uur reistijd, de rest was dus wachttijd. In Gemas hebben we een kamer gezocht voor één nacht. De volgende ochtend vroeg zouden wij onze trip naar de jungle vervolgen. Het hotel bleek op z’n zachtst gezegd behóórlijk vreselijk: vies, oud, muf, gehorig en gammel. Aan de dode insecten die op het bed lagen, was te zien dat onze kamer langere tijd niet verhuurd is geweest. En dat was nog niet eens het allerergste: de vering van het matras stak zelfs onder het gewicht van mij (Shu) zo’n 2 cm uit tegen de hoeslaken aan. Als ik me omdraaide in het bed, moest ik uitkijken dat mijn vel van mijn armen niet tussen de vering bekneld raakte. En als souvenier voor onderweg, werd ik de volgende ochtend wakker met een mooie ‘ tatoage van de vering’ op mijn dijbeen! Over Ed’s fysieke toestand na die nacht hoef ik niets meer te vermelden, lijkt mij. Maar goed, voor 40 RM (dat is nog geen € 9,00) mochten we ook niet te veel eisen stellen. Bovendien waren we wél binnen 1 minuut vanuit ons hotel op het perron van de ‘jungle-trein’, dát dan weer wel! De verwachting van de treinreis naar Jerantut was groot aangezien we bewust tickets voor de 3e klasse hadden gekocht. Lekker zonder airco afzien, temidden van de plaatselijke bevolking, de vrouwen die met hun koopwaar naar de markt vertrekken, tussen de kippen en eventuele andere beesten in. Helaas was niets van dit het geval. Het bleek een keurige trein te zijn met airco en zelfs voorzien van een enorm tv-scherm. De boottocht die daarna volgde vanuit Kuala Tembeling naar Kuala Tahan maakte het wel weer goed ;-)

Het cruiseschip naar Kuala Tahan. Nog geen 10 minuten na vertrek zaten we alweer vast in een zandbank in de stromende rivier. Na vele pogingen lukte de jonge kapitein het niet om zijn boot vol Aziatische en Europese toeristen te bevrijden. Uiteindelijk hebben de mannelijke toeristen hun leven moeten wagen en gezamenlijk de boot van de zandbank geduwd.

Uiteraard kon Ed niet stiekem blijven zitten. Eenmaal om 19:00 uur in Kuala Tahan aangekomen, hadden we de mazzel dat wederom onze, met zorg uitgekozen, slaapplaats nog beschikbaar was. Toen wisten we echter nog niet dat dit tevens de plek was van de volgende ‘crime scene’. De klamboe was met uiterste zorg rondom en onder het matras vastgezet, de ramen en deuren allemaal gesloten en de lichten uit. Ik ontstak de zaklamp en kroop als laatste door de opening van de klamboe, gauw het bed in. Vervolgens werden de ramen vanuit het bed, door de klamboe heen, weer geopend en de fan een tandje lager gezet; we waren klaar voor de nacht. Maar nog geen 5 minuten later, vloog de eerste insect al onze kamer binnen. Het was dan ook niet zomaar een insect, het was een enorme krekel van wel 5 centimeter lang. Uiteindelijk was niet zozeer de grootte alswel zijn geluid in decibel voor Ed het grootste probleem. Daar lag dat arme beest dan, klem tussen de muur onder het raam en ons bed. En maar ratelen en een schelle hoge pieptoon ten gehore brengen – alsof een modem contact probeert te maken met het internet, maar dan écht 10 keer zo hard! Mijn pogingen om Ed’s ergenis te verminderen en hem te adviseren te gaan slapen, hebben uiteindelijk tot niets geleid. Zo bleek toen ik, zo’n 25 minuten later, wakker werd van hard gestommel naast me in het bed. In het donker zag ik Ed op z’n knieën zitten, achterstevoren op het bed, met het matras omhoog en het moordwapen nog in zijn handen…zijn statief?!! “Schat, wat ben je aan het doen?”, vroeg ik hem. Waarop hij enigszins spijtig maar vooral opgelucht zei: “ Sorry hoor, ik heb het écht geprobeerd, maar ik kan niet slapen met dat gepiep naast mijn oren…”.

Modemkrekel - in de vakliteratuur bekend als Cicade.