KM Tidar

Hoewel we het erg naar onze zin hadden in Hero Cityhub Hotel in Ambon - lang leve een Wifi verbinding, een goed bed en een schone en warme douche - opteerden we er toch voor om naar één van onze grote liefdes Banda Neira af te reizen. Dat had wat voeten in de aarde, want de fast ferries varen niet, vliegtuigen vliegen niet en zwemmen is net effe te ver.

Deze blije Zwitsers moeten even worden genoemd. We kwamen ze al meerdere malen tegen in deze contreien; Monika en Florian. We lieten ze achter in het aan te bevelen restaurant van het hotel, Patita Streetfood Resto en vertrokken zelf naar de haven van Ambon.

De poort van de Port of Ambon was een beetje verstopt met lokale vervoersmiddelen: angkots/bemos, becaks en ojeks. Een gezellige boel natuurlijk, want de Pelni veerboot KM Tidar die eens in de twee weken Ambon aandoet, is zojuist gearriveerd.

Alle tickets voor de overtocht naar Banda Neira waren al uitverkocht. De enige mogelijkheid om aan tickets te komen was in de vertrekhal. Wij waren duidelijk niet de enigen die geen tickets van te voren konden bemachtigen. Ed kwam er letterlijk niet zonder blauwe plekken vandaan.

Maar het was gelukkig niet voor niets geweest. Op naar de Pelni, waar officieel 1904 passagiers op passen.

Eén of twee meer maakt ook niet uit. Of misschien vijfhonderd personen meer iets uitmaakt? We vergeten gewoon even ons gezond verstand en wat we allemaal geleerd hebben tijdens onze STCW - veiligheidstraining van de afgelopen maand.

Eenmaal aan boord van de Pelni is het een kwestie van het beste plekje te zoeken. Je koopt een papieren matje en gaat bij voorkeur op het buitendek zo hoog en zo vooraan mogelijk zitten. Na een derde keer getoeterd te hebben verlaat de KM Tidar, het inmiddels donker geworden Ambon met behulp van een sleepbootje, de haven. Na zeven keer van plek te zijn gewisseld om voor de regen te schuilen en zes en half uur later, kwamen we midden in de nacht om 2:45 uur aan in het regenachtige Banda Neira.