Baishuitai

Vanuit Daocheng vertrokken we naar Shangri-La. De stad die voorheen bekend stond als Zhongdian zou de meeste overeenkomsten hebben met het geschetste Utopia in het boek Lost Horizon van James Hilton. Toen de bus na elf uur hobbelen de stad binnenreed vroegen wij ons echter af waar al die heisa op gebaseerd is, want het betreft een gewoon stoffig Chinees oord. De meeste bezienswaardigheden bevinden zich (ver) buiten de stad en de entreeprijzen voor de idyllische meren en bergpaden zijn buitenproportioneel hoog.Die trekpleisters sloegen we dus over, maar met nieuw gemaakte vrienden deelden we een dagje een minibus voor een ritje door de omgeving. De eerste stop was bij de kalksteen terrassen van Baishuitai.

Deze blije eikels ontmoetten we in de bus van Daocheng naar Shangri-La. Wat begon als een suffe mop - twee Hollanders zitten in de bus met een Chinees duo en een stel uit Israël - bleek uiteindelijk een waardevolle ontmoeting. Van links: Shu, Rotem, Hagay, Polly en John.
Wellicht zijn sommigen van u wel eens in het Turkse Pamukkale geweest. De terrassen zijn daar iets witter, maar het fenomeen is identiek aan wat er in Baishuitai gebeurt. Water stroomt van de berg en door eeuwen van kalkafzetting zijn er veelkleurige terrassen ontstaan.
Een wonderbaarlijk uitzicht over de rand van de terrassen, met een door de mist gesluierde buurberg.
Geloof het of niet, maar dit plaatje is genomen na een draai van 180º ten opzichte van het voorgaande plaatje.
We lieten dit heerlijke stel in Shangri-La achter om ze mogelijk later in onze reis nog te treffen. Broer John en zus Polly regelden zeer attent ook voor ons een buskaartje en hopten met ons op de touringcar naar Lijiang.