Terwijl Shu haar kapsel fatsoeneerde, zocht Ed de ideale plek voor een kiekje van madame voor het wereldberoemde portret van Mao Zedong op de Poort van de Hemelse Vrede.
Maar al snel ontwaarden wij een schelle scheldende Chinese megafoonstem: 'Gewoon doorlopen mensen, er valt niets te zien'. Stilstaan zorgt voor opstoppingen en die kunnen we niet gebruiken.
Bij de naam 'De Verboden Stad' kregen wij menig visioen: uitgestorven pleinen, eenzame lanen en een mystiek rustieke sfeer. We hadden echter geen rekening gehouden met een dergelijke massale aanwezigheid van lokale toeristen.
Dit is de oude voordeur in de stadsmuur van Beijing. Een poort van een dergelijk statuur moet natuurlijk ook een beetje van omvang zijn. De correctie trap van vergelijking is vanaf nu in ons Groene Boekje: groot, groter... Chinees.
Houdt u er te allen tijde rekening mee dat het alziende oog u voortdurend in de smiezen heeft en al uw anarchistische ambities meer dan daadkrachtig de kop in zal drukken.
Dit, in karakteristieke kledij gestoken stel uit Xijiang in West-China stond, ruim binnen onze persoonlijke zones, ongegeneerd mee te kijken hoe wij foto's aan het nemen waren van wat Beijingse bezienswaardigheden. Onze fout: in China heeft men namelijk geen persoonlijke zone. Van de nood een deugd makend vroeg Shu dan maar of zij met haar op de foto wilden. Dat mocht, maar dan wel met het jasje van deze dame aan en zonder kerel.
Ogen dicht, even lachen naar de Prodoces Biddulphi en u staat er keurig op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten